...
هنّ لباسٌ لکم و اَنتم لباسٌ لهنّ... . (15)
«...آن ها لباس شما هستند، و شما لباس آن ها، (هر دو زینت هم و سبب حفظ یکدیگرید... .» به راستی این زیباترین، کاملترین و نیکوترین تعبیری است که خالق منّان، در ارتباط با «همسران»فرموده است.
«زوجین»زیباترین، آراسته ترین، فاخرترین و مقاوم ترین لباس و پوشش فطری و روانی حمایتی یکدیگر هستند.هر یک از زوجین، باید از وجود ارزشمند خویش، لباسی از جنس «عشق و محبت» به یکدیگر هدیه دهند، چنان لباسی که به تمام نیازهای فطری، کشش های غریزی، احساس مهرطلبی، تعلق عاطفی و تشویق پذیری آن پاسخ گفته و آنان را در برابر همه ی محرک های ناخوشایند زندگی و آسیب های روانی و اجتماعی ایمن سازد.
متأسفانه در برخی از خانواده ها، مردانی وجود دارند که ناآگاهانه همسر خود را، اذیت و آزار و تنبیه می کنند و نمی دانند که این کار چه عواقب وخیمی خواهد داشت.پیامبر بزرگ اسلام (ص) می فرمایند:
«هر مردی که همسرش را بیش از سه بار در عمرش بزند، خداوند او را میان تمام مردم محشر چنان رسوا کند که اولین و آخرین به وی بنگرند.» (16)
و امام علی (ع) می فرمایند:
«...زنان امانت الهی در دست شما هستند.به آنان زیان نرسانید و بر ایشان سخت نگیرید.» (17)
عواقب بد تنبیه و توهین به زن
اگر چنانچه مردی همسرش را دانسته یا نادانسته تنبیه نماید، این حرکت غیرانسانی او عواقب بسیار وخیم جسمی، روحی، روانی، اخلاقی، اجتماعی و...خواهد داشت که بطور خلاصه عبارتند از:
ـ علاوه بر صدمات جسمی که دیه دارد (18)، رنج و تحقیر به دنبال می آورد.
ـ سبب ترس و جُبن می شود.
ـ افسردگی و بیماری عصبی ایجاد می کند.
ـ او را لجباز می کند.
ـ او را گوشه گیر و منزوی می کند و باعث کند ذهنی وی می شود.
ـ زن را بی اراده کرده و او را نسبت به همسر و اطرافیان و آشنایان بی تفاوت می سازد.
ـ حسّ کنجکاوی و ابتکار عمل و خلاقیت و اعتماد به نفس را در زن از بین می برد.
ـ زن را کینه توز می کند.
ـ زن را دچار یأس و حرمان می کند.
ـ به او می آموزد که هر وقت خشمگین شدی، شرارت و داد و فریاد کن.
ـ زن را در میان دوستان و آشنایان گرفتار عقده حقارت و کمبود مهر و محبت می کند.
ـ استرس و اضطراب دایم را در زن دامن می زند.
ـ سرپیچی و نافرمانی از شوهر را در زن شدت می دهد.
ـ در زن ایجاد تنفر می کند و او را عبوس بار می آورد و شادی ها را در او سرکوب می کند.
ـ زن را به دشمنی با شوهر و خانواده ی او وا می دارد.
ـ شهامت و بالندگی و پویایی را از او می گیرد.و او را پرخاشگر می کند و نهایتاً به سلامت روحی و جسمی زن ضربه می زند و زندگی مشترک آنها را ویران و متلاشی می نماید.
بنابراین وظیفه ی مرد است که با همسر خود، رفتاری «محترمانه»و «محبت آمیز»داشته باشد. و هرگز به او توهین نکند و خصوصاً در میان جمع شخصیت او را تخریب نکند و خوبی های دیگران را به رُخ وی نکشد و اگر کوتاهی و قصوری در ایشان می بیند، درخلوت و به دور از چشم دیگران، ابتدا خوبی ها و ویژگی های مثبت او را بیان کرده، سپس بصورت غیرمستقیم، پیام تربیتی خود را به ایشان القاء نماید و با همه ی وجود با او رفتار محبت آمیز داشته باشد.رفتاری که توأم با گذشت و اغماض از کاستی ها، نارساییها، غفلت ها، ضعف ها و جهالت ها باشد.رفتاری که همراه با ایثار، قربانی کردن هوس ها، فدا کردن میل ها و منفعت ها، تحمل سختی ها و لب فروبستن و سعه ی صدر داشتن و به امید اصلاح و خوشبختی و سعادت زوجین باشد.
6-تلاش در راه رفاه خانواده:
خداوند رزاق و رحیم در قرآن کریم می فرمایند:
و أنکحوا الایامی منکم... إن یکونوا فقراء یُغنهم الله من فضله والله واسعٌ علیمٌ. (19)
«مردان و زنان بی همسر خود را همسر دهید،...اگر فقیر و تنگدست باشند، خداوند از فضل خود آنان را بی نیاز می سازد، خداوند گشایش دهنده و آگاه است.» پیامبر اکرم (ص) می فرمایند:
«بی هسرانتان را همسر دهید، زیرا خداوند در پرتو ازدواج، اخلاق آنان را نیکو می گرداند و رزق و توان مالی آنها را وسعت می دهد، و بر مروت و ارزش های انسانی شان می افزاید.» (20)
امیرمؤمنان علی (ع) می فرمایند:
«
خداوند متعال روزی همه را تضمین کرده و قوت آنان را معین ساخته (21)... هر کس زنده باشد، روزی اش بر اوست و هر کس بمیرد، بازگشتش به سوی اوست (22
نوشته شده توسط
جمال شاهی نژاد
92/3/21:: 6:14 عصر
|
() نظر
